Ατλαντίδα

Καταφύγιο ζητάνε οι σκέψεις,
και τα λόγια ακροατή,
όμορφες λέξεις να αγγίξει το χαρτί,
οι ήχοι να ανατρέψουν τις προβλέψεις.

Γύρω απ’ το στερέωμα του χρόνου
τα άγρυπνα πνεύματα χορεύουν.
Οι μέρες που πετούν και ταξιδεύουν
γίνονται βουβοί μάρτυρες του φόνου.

Γραμμές που τέμνονται από λάθος
δεν καθορίζουν τα σύνορα του νου.
Οι κυματισμοί στην επιφάνεια του νερού
ποτέ δε διεισδύουν σε βάθος.

Όλα βουλιάζουν στη καταιγίδα,
και μόνο η στερνή ελπίδα περνάει
ήσυχα απ’ το μυαλό και προχωράει
στο δρόμο για την Ατλαντίδα.