Ανεβαίνω τα σκαλιά

Ανεβαίνω τα σκαλιά
στη ξύλινη σκάλα του χρόνου.
Όσο ανεβαίνω ομορφαίνει η θέα.
Η ζωή είναι φτωχή χωρίς παρέα.
Σβήνω τα μέτωπα φωτιάς του πόνου.

Η πρωινή ομίχλη
Ξύπνησε μια αισιόδοξη δόνηση ζωής.
Κάποιος σφυρίζει στο δρόμο,
με κρεμασμένο το σακάκι στον ώμο,
μα δε τον ακούει κανείς.

Κοιτάζω πάλι ψηλά,
του ουρανού το κρυστάλλινο χρώμα,
τη γαλήνη της ψυχής να καθρεφτίζει.
Ό,τι τελειώνει ίσως ξαναρχίζει
ή ίσως σκέφτομαι σα παιδί ακόμα.

Ψηλώνουν τα βουνά,
και τα ποτάμια συνεχώς βαθαίνουν.
Κάτω απ’ του δέντρου τη σκιά
τα τριαντάφυλλα για μια αγαπητικιά
κόβονται και χαρούμενα πεθαίνουν.