Κοιτώντας στα μάτια το άπειρο, προσπερνώ την απραξία ,
η αφορμή γίνεται δικαιολογία, σε κάθε
βήμα ο κόσμος ένα μέτρο υποχωρεί.
Με το αυτί κολλημένο στις ράγες
συνειδητοποιώ πως το τραίνο ακόμα αργεί,
κι είμαι στο μέρος όπου με δόσεις
αλήθειας τριγύρω το έδαφος ψυχορραγεί,
εκεί που βρέχει αέρα και φυσάει βροχή.
Καθρεφτισμοί και αντανακλάσεις μιας άγνωστης
και γνώριμης ζωής
όπου οι μούσες τραγουδούν ολημερίς, και τα
όνειρα λιώνουν
και χύνονται στο πνεύμα της στιγμής.
Φαντάζομαι πως ζω κι υπάρχω κάπου αλλού,
κι οι σκέψεις χτυπούν τα τοιχώματα του
μυαλού σ’ αυτή την ατέλειωτη αναμονή.
Όπως μου είπε κάποτε το τραίνο: μονάχα ο
πόνος είναι αληθινός,
εγκληματίας δίκαιος και σωστός , η αγάπη
ψεύτικος ενθουσιασμός και εύθραυστη
ελπίδα.
Αλλά πώς να το πιστέψω βλέποντας τα
μαύρα μάτια που κρύβουν μέσα τους της Ίριδας
τα πολύχρωμα παλάτια, και τα λεπτά χέρια που
πλέκουν με αστέρια
ένα λιβάδι που απάνω τρέχουν άτια.
Το τραίνο φτάνει κι οι μελλοντικοί επιβάτες εμφανίζονται σαν
οφθαλμαπάτες,
πηγαινοέρχονται σφιγμένοι με γραβάτες στο τσιμέντο που σκεπάζει
το χώμα.
Αγορεύσεις, συζητήσεις, ηττημένες
σκέψεις, αστείες εξωτερικεύσεις,
διαφωνίες με κούφιες λέξεις, κλείνονται
σε παρενθέσεις την Παρασκευή.
Στους ανεμοστρόβιλους παραδίνονται τα
καλά λόγια και τα βραβεία,
οι καθαρές συνειδήσεις δε ψάχνουν για
εύκολη λεία , μονάχα ένα χέρι να πιαστούν.
Η νύχτα είναι κοντά και τα φώτα στέκουν πιο πέρα, το παράξενο στοιχειό
που πλανάται
στον αέρα θα μου παρηγορήσει για λίγο τη ψυχή.
Καθώς φεύγει το τραίνο, οι δειλοί μετανιώνουν κι οι γενναίοι τα
‘χουν κανονίσει όλα
από καιρό.
Κι εγώ, που δεν είμαι εγώ, έξω απ’ το παράθυρο
κοιτώ τις χαρές και τις λύπες
για να αποκοιμηθώ, και σε άγνωστο μέρος να
ξυπνήσω ξαφνιασμένος.
