Απόψε

Απόψε δε μπορώ να γράψω, αν και το θέλω πολύ. 

Ο λόγος είναι ότι κάτι μένει ανολοκλήρωτο. Λείπει ένα κομμάτι απ' το πάζλ. 
Παρ' όλα αυτά συνειδητοποιώ πως ήδη άρχισα να γράφω. Ίσως να αναβάλλω κι εγώ τη στιγμή που όλα θα μπουν σε μια τάξη.

  Δεν έχω ξαναγευτεί τόσους θανάτους μαζεμένους, κι η ελπίδα μου τη μια γελά
  και την άλλη με σκοτώνει, τα λιβάδια μου σκεπάζονται με χιόνι, μέχρι να 'ρθει η
  ηλιαχτίδα που πάντα για λίγο το λιώνει.

  Περπάτησα και τσαλακώθηκα και άκουσα και ένοιωσα. Ένοιωσα πως το μυστήριο θα
  λυνόταν απόψε. Κάθε μου κύτταρο ακτινοβολούσε.
  Έκλεισε η πόρτα και βρέθηκα στη μέση του πελάγους.

  Αλλά θα σφραγίσω τα μάτια, τίποτα να μη ξεφτίσει την εικόνα που αγαπώ,
  και θα τα ανοίξω ξανά ένα πρωί που στ' αλήθεια θα ζω. Δίπλα μου θα στέκει και θα
  αναπνέει, και θα αναπνέω, καθώς θα σκέφτομαι το χειμώνα, που πια μαζί του δε θα
  κλαίω.