Γύρισα μια σελίδα

Γύρισα μια σελίδα 

και η επόμενη ήταν κενή, 

όπως το μέλλον που δεν υπάρχει. 

Μόνο το τώρα υπάρχει  

μου ψιθυρίζουν τα σύννεφα, 

το κύμα και η βροχή.

Θέλω να φύγω, 

κι όταν γυρίσω 

ο σπόρος να έχει γίνει δέντρο. 

Της αλήθειας το δέντρο. 

Κι όσα έχω δει 

να καταφέρω να εξηγήσω.

Γνωρίζω μια κοπέλα 

που είναι χρυσή ηλιαχτίδα. 

Ξέρει να μπαίνει σε όνειρα, 

να χρωματίζει τα όνειρα 

και να μεθάει με ζωή. 

Γι’ αυτήν ο ουρανός είναι πατρίδα.

Όλα μοιάζουν ομορφότερα 

όταν μαζί μας ανταμώνει ο χρόνος 

και μας ραντίζει τα μαλλιά με χρυσόσκονη. 

Μα ύστερα τινάζει τη χρυσόσκονη 

και χορεύοντας συνεχώς απομακρύνεται, 

πάει όπου την πάει ο δρόμος.

Περνάνε οι μέρες 

και οι μνήμες ξεθυμαίνουν. 

Στενεύει σε κάθε βήμα ο δρόμος. 

Σκεπάζει τα λιβάδια ο δρόμος. 

Ίσως στο τέλος νικάνε 

αυτοί που ξέρουν να υπομένουν.

Το μέλλον δεν υπάρχει,

όμως γι’ αυτό γίνομαι στάχτη,

περιμένοντας να αδειάσει το τασάκι.

Αυτό το γυάλινο τασάκι,

που είναι βαθιά ραγισμένο  

και γύρω του έχει φράχτη.