Τώρα.

Όμορφα. Άσχημα.

Εδώ.

Λεπτότητα σ' αναζητώ.

Ήρεμα.

Γράφω λέξεις.

Αύριο.

Θα φτιάχνω προτάσεις.

Πιες απ'το πηγάδι και άκου

Οι θάμνοι κοντοί στο ύψος του χεριού, παράλληλα με το δρόμο, κοιτούν τα πόδια της μέρας που ανεβαίνει το βουνό.

Θα πάρω ένα εισιτήριο και για σένα.
Τα παράθυρα μου επιτρέπουν να δω την ύλη και η ψυχή μου καλοδέχεται μια δέσμη του πνεύματός σου. Θα πιω μια γουλιά καφέ και θα καθίσω στη θέση σου.

Ένας φίλος έρχεται κι ένας φεύγει.
Μένει αυτός ο στροβιλισμός της κενότητας που με πεδία και διαστάσεις ζωντανεύει το μυαλό μου με ιδέες και θέματα που χτίζονται με αγάπη και τίποτα.
Τίποτα δεν σκιαγραφεί καλύτερα την αγάπη από τις πράξεις που, χωρίς να μου πεις, έκανες, κι εγώ είδα μετά το αποτέλεσμα. Ένα γράμμα χρειάζεται για να διασφαλίσω μια μικρή ανταμοιβή της δουλειάς με καθαρή αύρα. Αφήνω να πάνε στην πορεία τους τα πράγματα, οι υποχρεώσεις και οι προθεσμίες και με πλησιάζουν οι όμορφοι σπόροι.
Η ελαφριά μου αγάπη αδιάσπαστο σύννεφο.
Ξέρω ότι ακούς, και θυμάσαι τα πάντα, μα δεν χρειάζεται τώρα, γιατι μπορώ να δω μέσα σου τα υλικά που διαλύουν κάθε άνεμο, με μια ματιά θαρραλέα, ριζωμένη από αιώνες, πίσω, μακριά. Πλακόστρωτα και μωσαϊκά περπατούν στα πόδια μας, και 'μεις παιδιά που κοιτάμε ψηλά και χαμηλά.
Τα πιο πράσινα δέντρα ας γίνουν άρπες καθώς περνάμε στο ξέφωτο που στη μέση αναπνέει ένα πηγάδι. Κάθε λογής χρωματιστά πουλιά θα πιουν νερό μαζι μ' εμάς, και η φωνή μας θα αρχίσει να αντηχεί στις φλέβες που ενώνουν με αγνή χαρά τα κύματα που συγχρονίζονται στο τραγούδι μας.
Πιες απ' το πηγάδι και άκου.
Το πηγάδι του Ήλιου.

Όμορφο χάος

Όμορφο χάος.
Ήχοι από φωνές, μουσικές και παιδικά παιχνίδια,σε όλες τους τις αποχρώσεις.
Κάθομαι στο πλαϊνό έξω τραπέζι ενός καφέ.
Στη μέση ενός σκαλένιου λόφου, ανάμεσα σε δυο ροές απ' όπου άνθρωποι πηγαινοέρχονται.
Ένα μεγάλο Α με βρίσκει ελεύθερα αγκυροβολισμένο στο οριζόντιο τμήμα του.
Όλα είναι εδώ.
Η επιφάνεια του ξύλινου τραπεζιού είναι στολισμένη με διαστήματα από ρίγες κενές.
Η τζαζ μουσική γίνεται αισιόδοξα δημοφιλής λόγω του πανεπιστημίου.
Φεύγει η παρέα εφήβων που καθόταν στα σκαλοπάτια.
Το Σάββατο δεν πλήρωσαν τα τελευταία δυό ποτά. Χα!
Κοπάζει η ροή στο Λ.
Σήμερα το πρόσωπο που αγαπώ έτυχε να μου χαρίσει λίγη σύγχυση που ίσως βιαστικά μετέτρεψα σε λίγο παράπονο, αλλά καθώς φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι σκέφτομαι οτι όλα λύνονται αν κοιτάς την μεγαλύτερη εικόνα.
Είμαι υγιής. Αν θες πες το κι εσύ.
Οι θετικές επιβεβαιώσεις πάντα βοηθούν.
Πάω να αγοράσω χαμομήλι.
Αγόρασα ήδη ένα κόκκινο βραχιόλι και κουμ κουάτ.
Αν υπάρχει κάποιο τέλειο δώρο νομίζω πως είναι ο ανοιχτός ορίζοντας. Για μένα αυτό είναι τώρα η δημιουργία, η μουσική, το ενδιαφέρον για τέχνη και ανθρώπους. Τι είναι για σένα ;
Αρχίζω να πιστεύω πως αυτό το γράψιμο με απελευθερώνει περισσότερο. Νοιώθω πιο ειλικρινής απεναντί μου και απεναντί σου. Επίσης, μπορώ με αφοβιά και ευκολία να διαγράψω όποια γραμμή δε μου κάνει και τόσο.
Κορυφώνεται η υπερθετική λιακάδα.
Η ώρα είναι 13:09 και θα πάρω το λεωφορείο που φεύγει στις 14:00 για να πάω στο ουδέτερο χωριό μου.
Οι φίλοι μου είναι στο μυαλό μου πάντα χαρούμενοι.
Φοράω τα γυαλιά μου.
Φαίνονται πιο σκούρα αυτά που γράφω τώρα οπότε θα τα αφήσω σε άλλα μάτια να τα φωτίσουν.
Θα περπατήσω νοιώθοντας ότι έκανα ένα καινούργιο φίλο.
Πετσέτες θαλάσσης και καπέλα με χαιρετούν.
Σκέψου κάτι πράσινο ή μπλε και πες οτι κάπου εδώ τελείωσε αυτό που διάβαζες.

Ένα πουλί τραγουδάει

Οι πυραμίδες ξαπλώνουν σε άμμο χρυσή 
και τα σύννεφα θυσιάζονται σαν τα μύρα στα μαυσωλεία της μέρας.

Βραχώδη όρη πιέζουν το αδύναμο σώμα μέχρι να γεννηθεί.

Θέλεις να δεις ένα κοινό θαύμα ;

Ένα πουλί τραγουδάει

και νανουρίζει την ψυχή που παρηγορεί την ψυχή μου.

Το φεγγάρι μια νότα ακαθόριστη στο,
δίχως αρχή και τέλος,
πεντάγραμμο που ενώνει τον κόσμο.

Καλώδια.

Ενώνουν.

Τον κόσμο.

Οι ειδήσεις ενώνουν τον κόσμο.

Τα πλοία στο λιμάνι της σκέψης δένουν τις πρύμνες τους στο κέντρο,

όπου τα σχοινιά χτενίζουν τα απαλά κύματα

και το τίποτα γίνεται σπίτι για τα πάντα.

Φεύγει σιγά-σιγά η πρόθεση

και συμβαίνει ό,τι με φέρνει κοντά στο σκαλοπάτι που σκαρφαλώνει μέσα μου

σαν τον άνεμο που διασχίζει οροσειρές,

σαν εκείνο το κομμάτι της ιστορίας που δεν μπορώ να θυμηθώ.

(Ξάφνου...) το τίποτα γίνεται σπίτι για το θαύμα.

Οι πυραμίδες χτενίζουν τα απαλά κύματα.

Η πρόθεση ενώνει το αδύναμο σώμα.

Καλώδια παρηγορούν τον κόσμο.
Δίχως αρχή και τέλος,

ένα πουλί τραγουδάει.

Γοργά και σοφά

Γοργά και σοφά τα αισθήματά μου.

Στον ήλιο και στο φεγγάρι το όνομά σου

χαράσσεται ανάμεσα από σύννεφα κι αστέρια.

Ανάβω το πιο μικρό μου φως με την ελπίδα να με δείς.
Κι εσύ βλέπεις καθαρά.

Ειλικρινά τα βλέφαρά σου κι οι καστανές τρίχες

που ελεύθερες πετούν, όπως εσύ.

Τα λόγια μου ζυγίζω 
και άλλοτε κυλούν χωρίς να τα προστάζω,

σαν φαίνεται το χαμόγελο σου, τόσο εγκάρδιο και οικείο.

Πόσο χαίρομαι που είσαι ‘δω.

Κάποτε ήταν όνειρο αυτό για μένα.

Τότε που περίμενα, ήρθες και στάθηκες

αλλά δε μίλησα και όλο έφευγες μπρος στα μάτια μου.

Ό,τι αγαπώ μετά από λίγο καιρό πραγματοποιείται.

Μα εσύ τώρα δε γίνεται να μείνεις εδώ.

Κι όμως η ψυχή μου στέκει εκεί που ήταν,

σοφή σαν να ξέρει κάποιο αρχαίο μυστικό.

Γοργά τα αισθηματά μου τη μέρα διασχίζουν

για να με προϋπαντήσει με ομορφιές 

που εσύ μπορείς να φτιάξεις χωρίς να καταλαβαίνεις.

Η αντανάκλαση της θάλασσας ας μη βάψει ποτέ

γκρίζο τον ουρανό σου.
Για σένα οι σκέψεις μου τραγούδια γίνονται και μουσική.

Δε φοβάμαι πια να ακολουθήσω ο,τι αγαπώ.

Ανάβω ξανά το πιο μικρό μου φως 

και τα απογεύματα που φυσά το ονομά σου ψιθυρίζω

μέχρι να το ακούσεις.

Θέλω να δω

Tο ουράνιο τόξο θέλω να δω

    να βγαίνει πριν απ’ τη βροχή,
    το ηλιοβασίλεμα
    πριν την ανατολή. 
    Ραγισμένο γυαλί ο τοίχος.
    Καπνοί μου κρύβουν τα αστέρια,
    αυτή τη βραδιά
    που είναι τόσο μαγική.

    Θέλω να δω φώτα να ανάβουν
    χωρίς σκιές στις κουρτίνες,                                          
    στο κήπο μου                                          
    να θάψω τις Σειρήνες.                                           
    Σπασμένα τούβλα η βιτρίνα.
    Περπατώ τα διαγώνια πλακάκια                                          
    μέχρι να φτάσω                                          
    ως τις Φιλιππίνες.

    Ανοιχτές πόρτες θέλω να δω,
    κι από μέσα να παίζουν παιδιά,
    πουλιά να πετούν
    χωρίς φτερά.
    Το κύμα να μιλά στην άμμο.
    Να τρέχω στα λιβάδια
    μαζί με ‘σένα
    κι ένας αέρας να φυσά.

    Θέλω να δω αληθινό χαμόγελο
    σε αυτούς που αγαπάω,
    σαν αετός
    ψηλά να πετάω.
    Η μουσική να μη σταματάει.
    Πάνω απ’ τους λαβύρινθους
    να περνάει η ζωή
    όνειρο όμορφο και πράο.